Το πρωί στο Μαριδάκι, ξημέρωσε με φοβερή συννεφιά. Μαύρα σύννεφα παντού και από την απειλή της βροχής αντιλαλούσαν τα βουνά. Μόνο εγώ δεν άκουσα τίποτα, κι έβαλα την φορμίτσα μου και τα αθλητικά μου παπούτσια άνετη, για να πάω περπάτημα στο βουνό με την Λήδα. (Η Λήδα είναι η τρίτη μου κόρη. Αν και τετράποδη δεν την ξεχωρίζω από τις άλλες δυο. Μη σας πω πως γκρινιάζει λιγότερο και με συνοδεύει αδιαμαρτύρητα παντού. She is my bodyguard! )
Ξεκινήσαμε, περπατώντας αργά και παρατηρώντας την διαφορετικότητα της φύσης αυτην την εποχή. Διαφορετικά χρώματα, διαφορετικές μυρωδιές, διαφορετικοί ήχοι…. Τα πλατάνια γυμνά, δίνουν την αίσθηση του ξερού δέντρου. Οι σφάκες αυτή την εποχή δεν έχουν ούτε ένα ροζ ανθάκι! Τα τζιτζίκια πουθενά…Μόνο το θρόισμα των φύλλων που έχουν πέσει στην γη και το αέναο γαργάρισμα του ποταμού διακόπτουν αυτην την απίστευτα αναζοωγονητική ησυχία!
Δεν προλάβαμε να πάμε μέχρι το πρώην κοτέτσι του Νικολή και άρχισε να βρέχει. Μιλάμε για πολύ βροχή ξαφνικά. Σαν κάποιος να πήρε το λάστιχο του ποτίσματος και με πιτσιλούσε με μανία!
Ενοχλημένη από την αδιάκριτη διακοπή και βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο γύρισα τρέχοντας σπίτι κι έκατσα δίπλα στο τζάκι μουρμουρίζοντας για την παλιοβροχή που δεν είχε την υπομονή να με περιμένει, να απολαύσω την βολτίτσα μου στο βουνό και μετά να ξεκινήσει. Μόλις άλλαξα ρούχα και στέγνωσα και το μαλλί, το οποίο θέλει ειδική διαδικασία για να στεγνώσει τόσο πυκνό που είναι, πήγα για καφέ στην Ολυμπία μας. Το σπίτι της με τα τεράστια παράθυρα τριγύρω είναι ιδανική περίπτωση για να κάθεσαι στεγνή παρατηρώντας τα πάντα γύρω σου να βρέχονται συνέχεια. Η θάλασσα είχε ένα χρώμα γκριζο και αρκετά κύματα είχαν αρχίσει να χαλούν την ηρεμία της.
Κι εκεί που παρατηρούσα την παραλία απολαμβάνοντας μια αχνιστή κούπα γαλλικό καφέ, πρόσεξα πως η στροφή του Τσουτσούρου είναι διαφορετική. Μπά… Ιδέα μου είναι. Δεν μπορεί… Φωνάζω και τους υπόλοιπους. Κι αυτοί την βλέπουν διαφορετική. Παίρνω τα κυάλια του Βασίλη, - τα οποία του τα είχε αφήσει ως ενθύμιο ένας φίλος του από την Νέα Υόρκη, (νομίζω ο Κέρτ της Αμάντας) – και παρατηρώ καλύτερα. Αδύνατον να συμβαίνει αυτό! Ένα τεράστιο κομμάτι βουνού ξεκόλησε και έπεσε στην θάλασσα. Εϊναι εντελώς διαφορετικό το χρώμα του από τα υπόλοιπα βράχια που είναι στην θάλασσα κι επιπλέον φαίνεται πολύ καθαρά το σημείο από το οποίο αποκολλήθηκε. Άραγε ποιο γεωλογικό φαινόμενο να προκάλεσε αυτην την φοβερή κατολίσθηση; Κι αν συνέβει εκεί με τέτοια ευκολία και μετά από τόσα χρόνια, τότε γιατί ναμην συμβεί ανα πάσα στιγμή και με τα υπόλοιπα χαράκια που κρέμονται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας; Κάτι ειπώθηκε στο καφενείο για μια κατολίσθιση προς τα κει, επιβεβαίωσε ο Κωνσταντίνος. Άρα είμαστε σίγουροι! Συνέβει κατολίσθιση! Και είναι ανάλογη σε μέγεθος και σοβαρότητα με εκείνη που είχε συμβεί πριν από 20 χρόνια περίπου στην ίδια πλευρά αλλά λίγο πιο κοντά στην παραλία. Ευκολα μπορείς ακόμη και σήμερα να διακρίνεις τα βράχια που είναι κομμένα από κάποιο αόρατο χέρι και ριγμένα στην θάλασσα.
Τη φωτογραφία που έχω τραβήξει την έχω τραβήξει με ζουμ και δεν είμαι σίγουρη αν μπορεί να αποτυπώσει το μέγεθος του φαινομένου!
