Translate

29/9/08

Τα κυρίοτερα προβλήματα του τόπου μας.

Όλοι όσοι έχουν πάει στο Μαριδάκι, είτε σαν απλοί επισκέπτες, είτε σαν φιλοξενούμενοι, είτε σαν οικιστές, συμφωνούν σε ένα πράγμα. Πως σπάνια συναντάς μέρος στον Νομό Ηρακλείου, που να έχει προικιστεί τόσο απλόχερα από την φύση. Γιατί σε ποιο άλλο μέρος της Κρήτης έχει πηγή με δροσερό, πόσιμο, τρεχούμενο νερό όλο το χρόνο, με ποταμάκι που τρέχει επίσης όλο το χρόνο, με θάλασσα σαν λίμνη και μια παραλία που έχει πάνω της 3 φυσικές σπηλιές; ( το γεγονός πως κάποιες από αυτές τις πανέμορφες σπηλιές είναι χτισμένες από ανθρώπους και χρησιμοποιούνται στην καλύτερη περίπτωση σαν σπίτια και στην χειρότερη σαν αποθήκες -για να φυλάξουν βάρκες ή άλλα αντικείμενα που ποτέ δεν έχουν χρησιμοποιηθεί- είναι κάτι που σοκάρει και τον επισκέπτη και τον ντόπιο. Και κάτι που δεν συνηθίζεται όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. )
Επίσης όλοι μα όλοι συμφωνούν πως η ανάπτυξη και η εξέλιξη του μέρους αυτού μόνο κακό του έχει κάνει. Και ξέρετε γιατί; Μα γιατί δεν έχει υποδομή για κανενός είδους ανάπτυξη. Το μέρος είναι μικρό και οι άνθρωποι πολλοί. Και κάθε χρόνο γίνονται όλο και πιο πολλοί. Κι αυτοί και τα σπίτια τους.
Και δεν είναι πολλοί μόνο οι άνθρωποι. Πολλές είναι και οι κατσίκες! Κατσίκες παντού! Στην παραλία, στο ποτάμι, στις σπηλιές, στο βουνό, στις ταράτσες και στις αυλές των σπιτιών!
Θα μου πείτε και τι πρόβλημα έχετε με τα συμπαθητικά τετράποδα; Κανένα! Τα αγαπάμε...αλλά κι εκείνες αγαπούν ότι φυτεύουμε και μάλιστα το τιμούν με ιδιαίτερη όρεξη μόλις τολμήσει να μεγαλώσει λιγάκι. Με αποτέλεσμα στην περιοχή μετά από πολύ κόπο να μεγαλώνουν μόνο κάτι αρμυρίκια και σφάκες. Ευτυχώς τα πλατάνια είναι πάνω από 200 χρονών και δεν τα φτάνουν! Αν και προσπαθούν! Όλα τα αυτοκίνητα που έχουν πάει στο Μαριδάκι έχουν γρατζουνιές απο τα αλιμάριστα νυχάκια μιας κατσικούλας!
Επίσης τους αρέσει πολύ να κατεβαίνουν με φόρα πρωί - πρωί με ποδοβολητό όμοιο με εκείνο των 300 του Λεωνίδα και να πιάνουν φρένο στις ταράτσες μας και στα αυτοκίνητα μας.
Όμως η αγαπημένη τους συνήθεια εδω και χρόνια είναι, να παίρνουν το πρωινό τους στην παραλία. Και αμέσως μετά να κάνουν την ανάγκη τους εκεί που στρώνουμε τις πετσέτες μας για να κανόυμε το μπανάκι μας. Περιτό εντελώς να πω για τις οσμές που αναδύονται καθόλη την διάρκεια της μέρας προερχόμενες από αυτή ακριβώς την συνήθεια.
Και σαν να μην έφταναν οι κατσίκες με τις οποίες δεν μπορείς να βγάλεις και άκρη, φέτος αντιμετωπίσαμε και νέο πρόβλημα. Ένα ζευγάρι ήρθε με την σκηνή του να περάσει λίγες μέρες εκεί. Θεώρησε σωστό να κάνει αισθητή την παρουσία του κλωτσόντας και τραυματίζοντας σοβαρά ένα νεογέννητο χηνάκι ( το μονάδικό της περιοχής). Φεύγοντας μετά από 10 μέρες αποφάσισαν να μας αποχαιρετήσουν μαζεύοντας τα σκουπίδια τους σε μια σακούλα, βάζοντας μια πέτρα μέσα για να είναι βαριά και πετώντας τα μέσα στο πέλαγος.
Τι να πρωτο αναφέρουμε εδω απο τα προβλήματα;
Τους βράχους που κρέμονται πάνω απο τα κεφάλια μας και κινδυνεύουμε όλοι να θαφτούμε ζωντανοί με ένα σεισμό; Για την καταπάτηση εδαφών που συντελείτε καθημερινά από ντόπιους και μη; Για την αυθαίρετη και χωρίς σχέδιο δόμηση; Για τις χωματερές των σκουπιδιών που είναι λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από τον οικισμό; Για την ανεξέλενκτη αλιεία;
Τα προβλήματα είναι πολλά και όλα μα όλα απαιτούν άμεση λύση, πριν να είναι πολύ αργά.
Και η λύση θα βρεθεί από την ευιασθητοποίηση όλων.