Translate

7/1/09

Ένας επισκέπτης διηγείται...Απο το μπλογκ "διαδρομές στην Κρήτη"



Εκδρομή στο Μαριδάκι (Αναδημοσίευση.)



Το Μαριδάκι είναι ένας πολύ μικρός οικισμός με καμιά 30αριά σπίτια χτισμένος στο κούφωμα του βράχου, προστατευμένος από τους βόρειους


και δυτικούς ανέμους. Μέσα από το Μαριδάκι περνάει ένα ρυάκι που εκβάλλει στο Λιβυκό και προσφέρει μια μικρή όαση δροσιάς με πλατάνια


και ένα μικρό καφενεδάκι. Ότι πρέπει δηλαδή για μεσημεριανό καφεδάκι όταν το θερμόμετρο περνάει τους 30 βαθμούς. Η παραλία εδώ είναι

γεμάτη χοντρά βότσαλα, αλλά οι λάτρεις της άμμου θα αποζημιωθούν από τα πεντακάθαρα, κρυστάλλινα και παγωμένα νερά της θάλασσας.


Ξεκινώντας από Ηράκλειο ακολουθούμε τον καινούριο δρόμο που περνάει από τη βιομηχανική περιοχή Ηρακλείου, έξω από το Σκαλάνι. Στο τέρμα


αυτού του δρόμου θα κάνουμε αριστερά προς Αγί­ες Παρασκιές. Μόλις μπούμε στο χωριό στρίβουμε δεξιά προς Αρκαλοχώρι. Περνάμε διαδοχικά

τα χωριά Μελέσες, Αλάγνι (όπου ακολουθούμε την ταμπέλα προς Βιάννο), Χουμέρι, Αρκαλοχώρι. Στο Αρκαλοχώρι είναι ευκαιρία να κάνουμε μια

στάση για να ξαποστάσουμε. Το χωριό, τι χωριό δηλαδή, ολόκληρη πολιτεία έχει γίνει, είναι η πρωτεύουσα της περιοχής. Διασχίζουμε το


Αρκαλοχώρι και στα 2 χμ περίπου στρίβουμε αριστερά για Τσούτσουρα (υπάρχει ταμπέλα). Περνάμε το Λευκοχώρι, τις Κάτω Πούλιες και

φτάνοντας στη διασταύρωση στρίβουμε δεξιά και μετά τη Γαρύπα πάλι δεξιά προς Μεσοχωριό. Στο Μεσο­χωριό υπάρχει ταμπέλα που μας κατευθύνει


προς Αχεπριά. Ο δρόμος μετά το Μεσοχωριό στενεύει πολύ και αποκτάει πολλές στροφές' Αστερούσια είναι αυτά βλέπετε... Κάποια στιγμή στη μέση


του πουθενά βρίσκουμε μια ταμπέλα, που αναγράφει «Μαριδάκι 15 χμ» προς τ' αριστερά. Ενώ η ταμπέλα είναι καινούρια, μεγάλη από τις γνωστές


μπλε ταμπέλες που συναντάμε στο εθνικό οδικό δίκτυο, ο δρόμος θα έλεγα «λακωνικά» ότι δεν είναι αντάξιος της ταμπέλας... Από εδώ ξεκινάει


ένας από τους δρόμους που ονομάζουμε καρόδρομους λαϊκιστή... αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το Ι.Χ. σας για

να έρθετε εδώ αλλά πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν μπορείτε να αναπτύξετε ταχύτητες μεγαλύτερες των 30 χμ/ώρα. Κάτι τέτοιες στιγμές εκτιμώ τους

εφευρέτες των off road οχημάτων!



Πριν φτάσουμε περάσαμε από το κατανυκτικό μέρος όπου βρίσκεται το μοναστήρι του Άγιου Νικήτα. Τοπίο άγριο και συνάμα οικείο και


φιλόξενο. Περιπλανηθήκαμε στα δρομάκια τριγύρω από το μοναστήρι και θαυμάσαμε τη θέα. Αυτό που μας τράβηξε ιδιαιτέρως την προσοχή ήταν

η εκκλησία που ήταν χτισμένη μέσα στο βράχο. Με το που είδαμε την πρόσοψή της φανταστήκαμε ότι ξαφνικά θα ξεπροβάλει ο Frodo! Τόσο πολύ

έμοιαζε με το σπίτι του Bilbo Baggins στο Hobbiton!

Προχωρώντας προς Άγιο Νικήτα ξεχάσαμε να αναφέρουμε την έκπληξή μας όταν αντικρίσαμε συστάδες από φοίνικες (το λεγόμενο Φοινικόδασος),

που μας θύμισαν το Φοινικόδασος στο Βάι σε μικρότερη κλίμακα.


Το τοπίο ήταν μαγευτικό. Στα δεξιά μας η άγρια φύση της ορεινής νότιας Κρήτης και στ’ αριστερά μας η επιβλητική ομορφιά του Λιβυκού


Πελάγους. Βρισκόμασταν σε υψόμετρο και οι γκρεμοί που σχηματίζονταν μέχρι τη θάλασσα μας προκαλούσαν δέος για το τι θα συνέβαινε

αν προχωρούσαμε λίγα βήματα… Η θάλασσα, με τη βοήθεια του ήλιου, είχε πάρει διάφορες αποχρώσεις του μπλε και τα νερά της ήταν


κρυστάλλινα, αλλού γαλάζια, αλλού πράσινα κι αλλού βαθύ μπλε…

Στα δεξιά του μονοπατιού βλέπαμε σχηματισμούς στα βράχια που ήταν άξιοι προσοχής. Προεξοχές, οδοντωτές άκρες, άγρια όψη, λες και


τους είχε λαξεύσει κάποιος που ήθελε να εκφράσει την οργή του! Όταν από το μεγάλο υψόμετρο είδαμε να ξεπροβάλει η παραλία, μας

κόπηκε η ανάσα από την ομορφιά και το μεγαλείο της φύσης.

Η κάθοδος στην παραλία ήταν το πιο δύσκολο σημείο, ιδίως για καπνιστές, αφού το μονοπάτι άρχισε να κατεβαίνει απότομα προς τον


οικισμό του Μαριδακίου και η επιστροφή προβλεπόταν εξοντωτική. Σίγουρα όμως μέρη σαν κι αυτό σου αφήνουν πολλά περισσότερα από

την κόπωση που σου ζητούν.

Η υπερβολική ζέστη σε συνδυασμό με κάποια παραπανίσια κιλά και το κάπνισμα μας είχαν βγάλει νοκ-άουτ. Να μην ξεχάσω ότι είχαμε


μαζί μας ελάχιστο νερό και φυσικά αναγκαστήκαμε να αγοράσουμε νερό από τη μία και μοναδική ταβέρνα του οικισμού με αντίτιμο διόλου

ευκαταφρόνητο.



Φτάσαμε στο Μαριδάκι και η πρώτη μας σκέψη ήταν να στήσουμε τις σκηνές. Του κάκου όμως, γιατί το καλύτερο μέρος της παραλίας το


είχαν καταλάβει κάτι μαντραχαλαίοι… Στηθήκαμε πιο κει και περιμέναμε να φύγουν. Όταν πια έφυγαν ορμήσαμε βιαστικά προς το


μέρος εκείνο το οποίο ήταν όπως το είχαμε φανταστεί: Εξαιρετικό! Οι καλλιτέχνες της παρέας ανέλαβαν τη διακόσμηση γύρω απ’ τις

σκηνές, αραδιάζοντας βότσαλα σε διάφορους σχηματισμούς: μικρά μονοπάτια μπροστά στην είσοδο των σκηνών και ένα κεντρικό «οικόσημο».

Το ίδιο βράδι αποφασίσαμε ν’ ανάψουμε φωτιά μέσα σ’ ένα άνοιγμα – σπηλιά στους βράχους πίσω απ’ τις σκηνές, ώστε να


μπορέσουμε να φάμε και να παίξουμε κάποιο επιτραπέζιο. Η φωτιά άναψε κανονικά, όμως μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη.


Ακριβώς πάνω απ’ τα κεφάλια μας στις σχισμές των βράχων έκαναν την ανάγκη τους νυχτερίδες για να μας διώξουν! Και τα κατάφεραν.

Προσωρινά όμως. Εμείς ενισχύσαμε τη φωτιά προκαλώντας τις τσιρίδες και την άτακτη φυγή τους. Η χαρά της νίκης δεν κράτησε για πολύ


γιατί σώθηκαν τα ξύλα κι έτσι η φωτιά άρχισε να σβήνει και οι νυχτερίδες επέστρεφαν εκδικητικές. Οπότε το μόνο που μας απέμεινε ήταν

να κουρνιάσουμε στις σκηνές μας. Ένας από μας στο αναπαυτικό διπλό φουσκωτό του στρώμα με τα ολοκάθαρα μπαμπακερά σεντόνια και


μαξιλάρι… (Γκρρ!!!).

Ο δεύτερος ανασταλτικός παράγοντας ήταν τα απόκρημνα – ετοιμόρροπα βράχια που ορθώνονταν από πάνω μας. Φοβόμασταν μήπως μας


καταπλακώσουν μέσα στη γαλήνη του ύπνου μας. Ευτυχώς τίποτα δε συνέβη και ξυπνήσαμε σώοι το επόμενο πρωί.

Μy candle burns at both ends,
it will not last the night.
But ah, my foes and oh, my friends,
it gives a lovely light.