Translate

11/1/11

Μέρος τέταρτο: το κεφάλαιο ποταμός….















free counters


Το Μαριδάκι είναι από τα ελάχιστα μέρη στην Κρήτη που συνδυάζουν τόσο αρμονικά, καταπληκτική θάλασσα, παραλία με τρεις φυσικές σπηλιές , βουνό για θαυμάσιους περιπάτους και ποτάμακι… με πεντακάθαρο τρεχούμενο νερό που όλο το χρόνο χύνεται στην θάλασσα. Το ποταμάκι στο Μαριδάκι είναι η ήρεμη δύναμη. Όσα χρόνια πάω σ αυτό το μέρος έχει μια σταθερή μορφή και το νερό του είναι περίπου το ίδιο σε ποσότητα αλλά και σε ποιότητα, κάθε χρόνο.
Μετά το σοκ που πάθαμε από την κατολίσθιση στην στροφή του Τσουτσούρου, δεν πέρασε μια ώρα κι ακούσαμε τα παιδιά να φωνάζουν πως ο ποταμός τρελάθηκε.
«Δηλαδή τι έπαθε ;» Αναρωτηθήκαμε όλοι.
Πεταγόμαστε πάνω και κοιτάμε προς την παραλία. Τι να δουμε; Τα νερά του ποταμού έχουν τριπλασιαστεί σε ποσότητα κατεβαίνουν με ορμή προς την παραλία την οποία την έχουν χωρίσει στα δυο. Επιπλέον το χρώμα των νερών έχει αλλάξει. Από καθαρό και διάφανο, έχει γίνει πηχτό και κόκκινο και λασπώδες.
Καλά δεν έγινε κι εντελώς ξαφνικά αυτός ο πανικός. Η βροχή δεν είχε σταματήσει από την ώρα που πατήσαμε το πόδι μας εκεί. Αυτό όμως που με εντυπωσίασε ήταν πως ενώ όπως είπα έβρεχε από την προηγούμενη μέρα συνεχώς , το ποτάμι ξαφνικά θυμήθηκε πως πρέπει να ξεχειλίσει και το ίδιο ξαφνικά το έκανε. Η δύναμη του νερού ήταν τέτοια που παρέσερνε στο πέρασμα του τα πάντα. Πέτρες κλαδιά σκουπίδια ( τα τελευταία που είχαν μείνει από το καλοκαίρι).
Αυτή την εποχή το Μαριδάκι είναι απρόβλεπτο. Χαίρομαι που το έζησα και σε αυτή του τη φάση. Νομίζω πως ότι αγαπάς πρέπει να το αγαπάς με τα προτερήματα αλλά και με τα ελατώματτα του. Όσο πιο πολύ γνωρίζεις κάτι ή κάποιον τόσο περισσότερο δένεσαι μαζί του. Εκείνο που πρέπει να εύχεσαι είναι αυτό το δέσιμο να μην είναι καταστροφικό. Αλλά δεν γίνεται ν΄ απορρίψεις κάτι με την υπόνοια της επικινδυνότητας. Το ζεις, το απολαμβάνεις και το αγαπάς. Κι αυτό στο ανταποδίδει με την παρουσία του και την έμνευση που σου προκαλλεί.

Και του χρόνου! :-)