Η αγριάδα του τοπίου στα Αστερούσια σου προκαλεί δέος αν δεν είσαι συνηθισμένος να βρίσκεσαι σε τέτοια μέρη. Κοκκινόχωμα παντού, μιτάτα, πρόβατα και κατσίκες, που και που κάποια αγριοσυκιά ή χαρουπιά. Ούτε σπίτια, ούτε άλλου είδους δέντρα. Θα περίμενε κανείς ακούγοντας μια τέτοια περιγραφή, πως πρόκειτε για ένα μέρος μουντό με μονότονία στις εικόνες. Κι όμως...η διαδρομή είναι ειδυλιακή, μαγική, ίσως λίγο τρομαχτική την πρώτη φορά. Κάποιος φίλος μου από την Αμερική όταν πρωτο επισκέφτηκε το Μαριδάκι μου είπε πως τον έπιασε ταχυπαλμία. Οι δρόμοι του φάνηκαν ακρως επικύνδινοι. Κι όμως, αν ξέρεις ν ακούς, το Μαριδάκι έχει αρχίσει να σου μιλάει και να σε καλοσωρίζει και να σου ζητά να το σεβαστείς, μόλις πατήσεις τα πόδια σου στο χωματόδρομο. Η αλήθεια είναι πως το Μαριδάκι δεν είναι προετοιμασμένο να δεχτεί πολλούς επισκέπτες. Δεν υπάρχει ουτε καν η στοιχειώδεις υποδομή. Επίσης πρέπει να τονιστεί πως απαγορεύεται η κατασκήνωση στην παραλία για ευνόητους λόγους.
Ένα πολύ γραφικό σημείο ήταν η είσοδος στον οικισμό. Δυο βουνά κομμένα στα δυο.
Όπως βλέπουμε στην φωτογραφία το ένα από τα δυο βουνά ισοπεδώθηκε για να γίνει χώρος στάθμευσης (parking) αυτοκινήτων. Η αληθεια είναι πως ένα τέτοιο έργο θα ανακουφίσει λιγάκι το μεγάλο πρόβλημα των αυτοκινήτων τους θερινούς μήνες. Εϊναι αληθινή επίσης και η καταστροφή του περιβάλλοντος, που συντελείται για άλλη μια φορά στο βωμό της εξυπηρέτησης μας.
