Το έχω ξαναγράψει μάλλον αυτό. Το Μαριδάκι είναι πανέμορφο όλες τις εποχές του έτους. Παρόλα αυτά κάποιες φορές είναι δύσκολο να το επισκεφτείς. Δηλαδή δύσκολο εννοώ δεν το παίρνεις εύκολα απόφαση. Σκέφτεσαι τις δυσκολίες και λες μπα... άσε τώρα! Τι να ξεβολεύομαι και να τρέχω. Άσε που μπορεί να είναι κομμένος ο δρόμος σε κάποιο σημείο από κατολισθήσεις και να χρειαστεί να επιστρέψω... Άσε που πρέπει να κουβαλάω μαζί μου την Άρτα και τα Γιάννενα διότι το σπίτι αυτή την εποχή δεν έχει τίποτα. Άσε ... άσε... φέρνει κανείς την καταστροφή με το μυαλό του, και δεν πάει πουθενά.
Και μετά σκέφτεται... Καλά αξίζουν όλες αυτές οι δυσκολίες για να χάσει κανείς μια πανέμορφη βόλτα στην εξοχή, για να χάσει την ευκαιρία να μυρίσει εκείνη την μοναδική ευωδιά προερχόμενη από το ιώδιο της θάλασσας ανακατεμένο με το βρεγμένο κοκκινόχωμα του βουνού. Την μυρωδιά της θρούμπας και του θυμαριού. Να ακούσει τους μοναδικούς ήχους της θάλασσας και του ποταμού. Να ξεφύγει λίγο από τις κινδυνολογίες και τα ενδεχόμενα καταστροφής της Ελληνικής οικονομίας. Να πιει ρακί στο καφενείο του Νικολή με οφτές πατάτες στην ξυλόσομπα... Να δει τα μωρά κατσικάκια, τα βατραχάκια και τους καβρούς που όλο ανεμελιά βολτάρουν στην τόση ερημιά...
Καλά.. Θα το σκεφτώ! Θα μου άρεσε και φέτος την πρώτη μέρα του χρόνου να την περάσω εκεί...:-)
Καλή Πρωτοχρονιά...και μια ακόμη πιο όμορφη Χρονιά σε όλους μας!
