Το Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στο σπίτι της Μαριάνθης ήταν τόσο πετυχήμένο που σχεδόν ξέχασα πως το πρωί είχα κανονήσει να πάμε διήμερο στο Μαριδάκι. Στο Μαριδάκι Πρωτοχρονιάτικο; Με ρωτούσαν όλοι με απορία; Ναι ! Στο Μαριδάκι! Γιατί που είναι το παράξενο;
Έχω χρόνια να βρεθώ εκεί τέτοια μέρα και θέλω πολύ να το φωτογραφήσω αυτή την εποχή. Εξάλλου είναι πλεον γνωστό πως εγω το Μαριδάκι το προτιμώ χωρίς κόσμο. Λιγοι και καλοί είναι το μότο που με εκφράζει γι αυτό το μέρος.
Αν και κοιμηθήκαμε στις 4.00 τα ξημερώματα, το πρωί γύρω στις 10 είχαμε ξυπνήσει και παίρναμε το πρωινό μας, συζητώντας από ποια διαδρομή θα πάμε. Από Μεσοχωριό είναι λίγο ρίσκο. Μετά την πρόσφατη χιονόπτωση οι πληροφορίες μου λένε πως είναι χάλια ο δρόμος. Γεμάτος χαντάκια και πέτρες που έχουν πέσει στην μέση του δρόμου…
Από Τσούτσουρα είναι άσφαλτος αλλά πως θα μεταφέρουμε τα πράγματα μας;
Τι μένει; Ο δρόμος από το βορεινό Αγ. Νικήτα. Μια διαδρομή μάλλον άγνωστη για τον πολύ κόσμο. Την είχαν ανακαλύψει πριν χρόνια κάτι φίλοι μας κυνηγοί. Εϊναι πιο σύντομη. Με λιγότερα δύσκολα περάσματα και πολύ πιο γραφική.
Ξεκινήσαμε στις 12 το μεσημέρι. Η πρώτη στάση έγινε στο καφενεδάκι στα Καστελιαννά. Κι επειδή είμασταν οι πρώτοι πελάτες του χρόνου ο καφετζής μας κέρασε τους καφέδες κι ένα τεράστιο λουκούμι στον καθένα μας, για να είναι γλυκιά η νεα χρονια. ( Έχει και τα τυχερά του να ταξιδέυει κανείς πρωτοχρονιά ε; ) :-)
Γύρω στη 1.30 το μεσημέρι μπήκαμε στο χωματόδρομο. Καθόλου κακός για χειμώνα. Κι επειδή ήταν υγρός από τη βραδυνή βροχή δεν είχε και σκόνες! Άνοιξα το παράθυρο και πήρα μια βαθιά ανάσα. Μύριζε υπέροχα η βρεγμένη γη. Τα δέντρα τα αγριοχορτα! Χωρίς πολλές πολλές πέτρες και δύσκολα περάσματα φτάσαμε στην εκκλησία του βορεινού Αγ. Νικήτα. Εκεί στην μέση του πουθενά (κυριολεκτικά), μένει ένας βοσκός με την πολυμελή οικογένεια του. Για πολλά χρόνια στο Δημοτικό Σχολείο Αχεντριά από τους 12 μαθητές που είχε το σχολείο συνολικά, οι έξι ήταν παιδιά του συγκεκριμένου βοσκού. Ήρωας ο άνθρωπος. Αλλά και η γυναίκα του! Πραγματικά πρεπει να είναι πολύ δύσκολη η ζωή εκεί ειδικά όταν ζεις με μικρά παιδιά. Αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα...
Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν καταπληκτική, γεμάτη καταρακτάκια, ρυάκια, χαμηλή νέφωση.. Τι να λέμε τώρα… παραμυθένιο τοπιο!
Φυσικά κατσίκες και πρόβατα παντού. Όπως λεει κι ο φίλος μου ο Δημήτρης, αυτά είναι στο φυσικό τους περιβάλλον. Μάλλον εμείς πρέπει να νιώθουμε παρίσακτοι. Οι προβατίνες και οι κατσικούλες ήταν με τα μωρά τους! Πολύ γλυκούλικα είναι τα μωρά προβατάκια! Πολύ πιο χαριτωμένα από τα κατσικάκια. Και λίγο πιο παιχνιδιάρικα. Τα κατσικάκια όλο τη ζαβολιά έχουν στο μυαλό τους….
Σε λίγο φτάσαμε στις πινακίδες για Μαριδάκι και Άγ. Νικήτα. Είναι τρύπιες σαν σουρωτήρι από τις σφαίρες! Αναρωτιέμαι.. Στα υπόλοιπα μέρη της ΕΛλάδος παίζουν σκοποβολή με τις πινακίδες, ή εμείς εδώ στην Κρήτη διεκδικούμε την αποκλειστικότητα;
Η θάλασσα άρχισε να φαίνεται από μακριά. Ενθουσιασμός στο αυτοκίνητο! Φτανουμεεε! Σιγά μην φτάνουμε! :-) Ο δρόμος αρχίζει να γίνεται λίγο πιο δύσκολος. Κατολισθήσεις πολλές. Σε πολλά σημεία ο δρόμος ήταν βαθιά αυλακωμένος από τα νερά της βροχής. Υγρό τοπίο παντού. Και κάτι πολύ παράξενο για τα Αστερούσια. Το βουνό έχει και πράσινο. Όχι μόνο θυμάρια θρύμπες και αστιβίδες. Το νερό της βροχής τελικά δεν χαλάει μόνο το δρόμο. Ομορφαίνει και το βουνό...
"Ουδέν κακόν αμιγές καλού"
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ….
