Από παράδεισος... κόλαση...

Έχω ξαναγράψει μέσα από αυτό εδώ το blog πως το Μαριδάκι από παράδεισος μπορεί κάλλιστα να μεταμορφωθεί σε κόλαση. Το μέρος είναι μικρό και ο παραμικρός θόρυβος μετατρέπεται σε ηχορύπανση. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο ειδκά που μαζευόμαστε πολλοί είναι επιβεβημένο να ξέρουμε, πως η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Καθώς έχω την ευκαιρία να συζητώ με τους περισσότερους παραθεριστές εδώ, ξέρω πως την άποψη αυτή την συμμερίζεται το 99% όσων έρχονται χρόνια εδώ . Που αγαπούν το Μαριδάκι κι εκτιμούν τα όσα απλόχερα μας προσφέρει όπως είναι το υπέροχο κλίμα, οι ασύλληπτο μοναδικοί ήχοι του ποταμιού, της θάλασσας και του γκιόνη. Υπάρχει όμως κι 1% που δεν σέβεται ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Αλλιώς είμαι σίγουρη πως θα του επέτρεπε να απολαύση όλα τα παραπάνω με κέρδος την ψυχική του ηρεμία πάνω από όλα. Αντί αυτού βάζει το στερεοφωνικό στη δαπασών με ότι σκουπιδοτράγουδα κυκλοφορούν στην αγορά αδιαφορώντας για τον υποβιβασμό της ποιότητας του μέρους αλλά και για το ποιος ενοχλείται, κοιμάται, υποφέρει από αυτή την ηχορύπανση! Η μουσική ξεκίνησε στις 9 το βράδυ και σταμάτησε στις 3.30 τα ξημερώματα. Υποφέραμε απίστευτα όλοι . Κάποιοι εκνευρίστηκαν, κάποιοι φώναξαν, κάποιοι άλλοι απείλησαν. Τίποτα από όλα αυτά δεν πτόησε αυτό το 1% στη βεβήλωση του αυτονόητα ιερού δικαιώματος του υπόλοιπου 99% για έναν ήσυχο ύπνο τη νύχτα! Στις 3.30 όταν ποια κουράστηκαν και αποφάσισαν να σταματήσουν διαμήνυσαν σε όλους φωνάζοντας πως αύριο θα γίνουν ακριβώς τα ίδια.

Έχω να πω λοιπόν σ αυτούς τους «κυρίους» πως τα γλέντια και η εκτονώσεις τέτοιου είδους εδώ στο Μαριδάκι ενοχλούν. Το Μαριδάκι κάθε χρόνο επισκέπτονται οικογένειες με μικρά παιδιά, άνθρωποι εργαζόμενοι με τα προβλήματά τους που ενοχλούνται και υποφέρουν από τέτοιου είδους συμπεριφορές. ‘Εχω περάσει από μικρό παιδί όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου εδώ. Έχω περάσει την εφηβία μου, την ηλικία των 20 των 25 που ίσως η ανάγκη για εκκεντρική συμπεριφορά να είναι υπαρκτή! Εϊναι όμως θέμα παιδείας και ανατροφής να σέβεσαι τους γύρω σου. Όχι θέμα ηλικίας. Κάνεις πάρτυ για να διασκεδάσεις. Όχι για ενοχλήσεις τους άλλους. Ή κάνω λάθος; Κάποια πράγματα στην ζωή είναι θέμα ηθικής τάξης… Δεν είναι απαραίτητο να έχεις πάντα το φόβο της τιμωρίας, για να σέβεσαι ότι σε περιβάλλει. Η ενσυναίσθηση, είναι μια ένοια άγνωστη για κάποιους. Κι όμως το να σέβεσαι τον διπλανό σου, να μπαίνεις στην θέση του και να νιώθεις πόσο θα υποφέρει από μια σου ενέργεια εις βάρρος του είναι θέμα κουλτούρας. Αν η έννοια αλληλεγύη δεν γίνει συνειδητή, τότε τούτος ο λαός δεν έχει καμιά ελπίδα επιβίωσης. Δυστυχώς τα πάντα έχουν αλλοιωθεί (αξίες, ανθρώπινες σχέσεις, η παιδεία μας) . Κάποιοι λένε πως φταίει η ατιμωρησία. Κάποιοι άλλοι πως φταίει η αδιαφορία. Η τηλεόραση και ο υπολογιστής που τα τελευταία χρόνια είναι οι πιο δημοφιλείς μπέιμπι σίτερ κάνουν επίδειξη της δουλειάς τους. Κι όποιος θέλει να δει, ας έρθει απόψε που το θέατρο του παραλόγου μάλλον θα συνεχιστεί…