Ο μήνας πέρασε! Αλήθεια πότε; Ούτε που το κατάλαβα! Φέτος ειδικά οι εναλλαγές στην παρέα και στη διάθεση είχαν τέτοια ποικιλία, που δεν γινόταν να μην περάσεις καλά. Ο καιρός τις περισσότερες μέρες ήταν καταπληκτικός. Όμως τις δυο τελευταίες μέρες φυσούσε τόσο πολύ που ήταν επικίνδυνο ακόμη και να κάνεις μια βολτίτσα ως την πηγή. Η θάλασσα είχε πάρει εκείνο το μαβί απόκοσμο χρώμα που παίρνει όταν με αποχαιρετά. Λες και το κάνει επίτηδες. Έτσι για να διευκολύνει τον αποχωρισμό.
Δεν πρέπει να πολύ στενοχωριέμαι το ξέρω. Μιάμιση ωρίτσα και μπορώ και πάλι να βρεθώ εκεί. Καλά αυτό το τελευταίο μην το ξαναπείτε γιατί δεν θέλω και πολύ… Πρέπει όμως να μπουν και κάποια πράγματα σε μια σειρά. Σχολείο ξεκινά σε δυο βδομάδες! Και τι σχολείο ε! Με νέο διευθυντή, νέους συναδέλφους, νέους κανόνες! Αχ! Με τόσες καινοτομίες… πώς να μην νιώθει κανείς την διάθεση να γυρίσει πίσω στο Μαριδάκι, που το μοναδικό πρόβλημα είναι το βέλασμα των προβάτων! Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ ενοχλητικό όταν το ακούς την ώρα που κοιμάσαι! Και πάντα το ακούς σε δυο δόσεις όσες είναι και οι παρέες των προβάτων που κατεβαίνουν για να φάνε έξω από το καφενείο του Νικολή. Η πρώτη παρέα κατεβαίνει ειδοποιώντας με ένα δυνατό βέλασμα, γύρω στις 5 τα ξημερώματα. Μια ώρα μετά έρχεται και η δεύτερη προβατίσια συντροφιά. Αυτή τη φορά οι φωνές είναι τόσο δυνατές, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι… Το κάνουν επίτηδες; Ή αυτό είναι τα ο φυσικό τους! Γιατί αν το κάνουν επίτηδες, τότε δεν πρόκειται να τα ξαναβάλω με το Νικολή που τα σφάζει στο γόνατο μόλις μεγαλώσουν.
