Είναι καιρός που θέλω να γράψω δυο τρία πράγματα που σίγουρα δεν θα αρέσουν σε κάποιους. Αλλά όπως λέει και μια φίλη μου, όταν αυτά που λες αρέσουν σε όλους μάλλον πρέπει να αρχίσεις να ανησυχείς! Εγώ λοιπόν δεν έχω λόγο να ανησυχώ, τουλάχιστον όχι αυτόν. Χε! Χε!
Που λέτε στο Μαριδάκι έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε περήφανοι! Λίγοι από αυτούς είναι η φανταστική θάλασσα, οι καταπληκτικές διαδρομές στο βουνό τα απογεύματα, η πηγή το ποταμάκι , αλλά και οι πολύ καλές φιλίες που έχουν δημιουργηθεί τα καλοκαίρια εκεί. Έχουμε όμως και αρκετούς λόγους να μην είμαστε περήφανοι για τον τρόπο που παλέψαμε να προστατέψουμε τον τόπο μας. Μπορεί να μην φταίμε άμεσα οι ίδιοι, αλλά έμμεσα είμαστε υπεύθυνοι, αφού επιτρέψαμε να συμβούν. Άρα είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί. Και όσοι έχουν πάει στο Μαριδάκι για διακοπές νομίζω πως μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ.
Στην παραλία η σταθερή αξία είναι τα βότσαλα και οι σπηλιές. Μόνο που είναι και οι κατσίκες και τα πρόβατα εκεί. Άλλο όμως να διεκδικείς ένα μερίδιο από την παραλία κι άλλο να έχεις κάνει κατάληψη σ αυτήν. Σε μια από τις τρεις σπηλιές τα πρόβατα έχουν κατασκηνώσει κανονικά. Κοιμούνται εκεί σχεδόν όλη την μέρα. Το πρωί και το απόγευμα όλα μαζί σαν κάποιος να τα οδηγεί περνούν όλοι την παραλία για να καταλήξουν έξω από το καφενείο του Νικολή και να γευματίσουν. Επιστρέφοντας δεν παραλείπουν να κάνουν την ανάγκη τους πάνω στα βότσαλα. Ναι ακριβώς! Πολύ σωστά κατάλαβες! Εκεί που στρώνεις την πετσέτα σου για να κάνεις ηλιοθεραπεία, έχουν κατουρήσει τα πρόβατα! Αλλά κάποιοι σιχαίνονται το εμβολιασμένο σκυλάκι σου. Γι αυτό μη το κατεβάζεις για μπάνιο.
Η δεύτερη σπηλιά έχει βάθος αρκετών τετραγωνικών. Ήταν άτυχη σπηλιά όμως… Γιατί κάποιος πριν χρόνια την φαντάστηκε σαν παρκινγκ φιλοξενίας της βάρκας του. Μιας βάρκας που δεν χρησιμοποίησε ποτέ. Τουλάχιστον κανείς από μας που κάθε χρόνο πάμε στο Μαριδάκι δεν έχουμε δει αυτήν την βάρκα να πλέει στο νερό. Είναι πάντα εκεί φυλακισμένη. Νομίζω μάλιστα πως το χειμώνα που η αγριεμένη θάλασσα χτυπώντας πάνω στα μπετόν που την κρατά δέσμια τόσα χρόνια τρόμαξε, αλλά είμαι σίγουρη πως μέσα της θα χάρηκε γιατί επιτέλους θα διεκδικούσε την ελευθερία της! Η χαρά της βέβαια δεν κράτησε και πολύ… Μόλις έφτιαξε ο καιρός κάποιος ήρθε και έχτισε ένα τοίχο πιο γερό από τον πρώτο. Που στηρίζει τη σιδερένια καγκελόπορτα ακόμη πιο καλά, έτσι ώστε η βάρκα να χάσει κάθε ελπίδα για ελευθερία…
Ακριβώς πάνω από την «σπηλιά φυλακή», είναι μια σκάλα. Χτισμένη τον ίδιο καιρό με την σπηλιά από τον ίδιο άνθρωπο. Ήθελε λέει να κάνει ένα εξοχικό πάνω στο βράχο!!! Μόνο που ο βράχος είναι επίπεδος και δεν μπορεί να σταθεί τίποτα! Όταν έχτιζαν την σκάλα αν και ήμουν παιδί, το θυμάμαι! Ήταν χαρούμενη! φιλοδοξούσε να είναι χρήσιμη… Να οδηγεί κάπου βρε αδελφέ! Αυτός δεν είναι ο προορισμός μιας σκάλας; Να οδηγεί κάπου; Πείτε μου! Μπορεί και να κάνω λάθος δηλαδή! Όλοι εμείς βέβαια δεν συμμεριζόμασταν τότε τον ενθουσιασμό της. Παγωμένοι σχεδόν παρακολουθούσαμε την «κουφή» ανέγερση πάνω στην παραλία που θα οδηγούσε στον επίπεδο βράχο! !
Μετά από 30 χρόνια περίπου μπορώ να πω με σιγουριά πως εκεί θα μπορούσε κάλλιστα να στηθεί το μνημείο του ανθρώπινου παραλογισμού! Γιατί πολύ σωστά καταλάβατε… Αφού αντιλήφθηκαν αυτοί που είχαν ονειρευτεί την σουίτα στο βράχο πως δεν γίνεται εκεί να ισορροπήσει ούτε πετραδάκι , άφησαν την σκάλα κι έφυγαν…
Ή…. Μήπως όχι; Μήπως να το στήσουμε παραδίπλα; Στην πρώτη σπηλιά; Που εδώ και χρόνια έχει χρήση εξοχικού! Με τοίχους , παράθυρα και πόρτες αυλές και ντουζιέρες απέξω…
Θα μπορούσα να διεξάγω ένα άτυπο διαγωνισμό για το πιο από τα τρία σημεία θα μπορούσε να είναι το καταλληλότερο για το εν λόγο μνημείο. Αλλά… δυστυχώς σχόλια στο μπλοκ μπορούν να αφήνουν μόνο τα μέλη. Άρα δεν γίνεται… Φαβορί πάντως από τις σχετικές συζητήσεις που έχει τύχει να ακούσω, είναι η «σπηλιά φυλακή» και η σκάλα που δεν οδηγεί πουθενά! Οι φωτογραφίες θα αποδείξουν αν έχω άδικο! :-)
