Ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα χρόνια είχα να κατέβω και να κολυμπήσω στην πανέμορφη παραλία του Αγίου Νικήτα! Η ιδέα έπεσε την ώρα του απογευματινού μπάνιου μια μέρα στα μέσα του Ιούλη, και η απόφαση πάρθηκε στα γρήγορα. Αύριο θα κολυμπούσαμε στην παραλία του Αγίου Νικήτα! Πόσα πρωινά παλιά, φεύγαμε από το Μαριδάκι με τα πόδια από το μονοπάτι και πηγαίναμε στο μοναστήρι, κατεβαίναμε τα 225 σκαλιά που πρέπει να κατέβεις μόνο και μόνο για να κάνουμε ένα μπάνιο σ αυτήν την πεντακάθαρη, καταπράσινη, δροσερή θάλασσα! (Μην ξεχνάς πως έπρεπε να ανέβουμε άλλα 225 σκαλιά στην επιστροφή!) Αλλά ποιος νοιαζόταν, αν ήταν να απολαύσει ένα τέτοιο μπάνιο!
Ξυπνήσαμε πρωί για να προλάβουμε την ζέστη και ξεκινήσαμε με το τζιπ. Μεγάλη διαφορά! Αν σκεφτείς πως όλον αυτόν τον δρόμο τον κάναμε κάποτε με τα πόδια! Υπήρχε μόνο ένα στενό αυτοσχέδιο μονοπατάκι τότε. Ο δρόμος κατέβηκε πολύ αργότερα και μαζί του έφερε την σκόνη και το θόρυβο. Αλλά εντάξει πρέπει να παραδεχτούμε πως έφερε και την άνεση να φτάσεις πριν τα 225 σκαλοπάτια ξεκούραστος! Ουδέν κακόν αμιγές καλού!
Φτάνοντας στην κεντρική είσοδο του μοναστηριού, θυμήθηκα μια μικρή σπηλιά με σταλαχτίτες και σταλαγμίτες δίπλα από την πηγή του Αγ. Αντωνίου, που την είχαμε ανακαλύψει μόνες μας με την αδερφή μου, μια μέρα από αυτές που ξυπνούσε μέσα μας ο Χριστόφορος Κολόμβος. (Έχουμε στο ενεργητικό μας κι άλλες εξερευνήσεις, - με κορυφαία αυτήν της σπηλιάς του Μαροκινού κατάσκοπου, - αλλά θα αναφερθώ σχετικά σε άλλη δημοσίευση)…
Φτάσαμε σχεδόν στην είσοδο της σπηλιάς . Και λέω σχεδόν διότι δεν καταφέραμε να προχωρήσουμε αφού κάποιοι βοσκοί αυθαιρέτως (όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις στην περιοχή) απέκλεισαν με περίφραξη από το δρόμο μπροστά από τη σπηλιά και κάποια χιλιόμετρα περιμετρικά από αυτήν, το πιθανότερο για να την κάνουν στάνη. Να κοιμούνται τα προβατάκια εκεί δεν έχω πρόβλημα, (εξάλλου τα έχω συνηθίσει) αλλά εγώ γιατί να μην μπορώ να μπω όποτε θέλω. Και να φανταστείς πως είχα την εντύπωση, ότι οι σπηλιές ανήκουν στον καλό Θεό, και άρα εγώ που είμαι παιδί του θα μπορούσα να μπαινοβγαίνω άνετα στην περιουσία του! Αλλά μάλλον κάτι δεν έχω καταλάβει καλά!
Anyway, Θύμωσα για άλλη μια φορά (πιο πολύ γιατί δεν κρατούσα ένα σάρακα για να κόψω την περίφραξη), αλλά συνεχίσαμε κατεβαίνοντας τα ατέλειωτα σκαλοπάτια μέχρι το μοναστήρι. Στο μοναστήρι, όλα ήταν όπως τα είχα αφήσει την τελευταία φορά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Το καλογεράκι εκεί στην ίδια θέση κοιτώντας ατάραχο το απέραντο γαλάζιο βυθισμένο στις σκέψεις του. Ο κλασικός βοσκός που λέει πως ζει μαζί του εκεί, αν κι εγώ νομίζω πως αυτός ειδικά ζει στον κόσμο του. Έχουν φτιάξει λίγα κελιά παραπάνω, καινούριες τουαλέτες, και γενικώς όλα ήταν σκουπισμένα και διατηρημένα μια χαρά! Αφού χαιρετήσαμε συνεχίσαμε προς την παραλία! Άλλα τόσα σκαλοπάτια μπροστά μας! Η λαχτάρα μας όμως να κολυμπήσουμε στα καταπράσινα νερά της εντελώς ερημικής παραλίας έδωσε φτερά στα πόδια μας!
Και ναι! Επιτέλους φτάσαμε! Πρέπει να αφήσουμε τα πράγματα μας στη σκιά. Αλλά σκιά η παραλία δεν έχει το πρωί. Υποθέσαμε κοιτώντας τον ήλιο πως ένας βράχος εκεί στην μέση της παραλίας σε λίγο θα είχε σκιά.! Ευτυχώς ήταν έτσι! Απίστευτη δροσιά! Απίστευτα νερά! Απίστευτη ησυχία! Χαλάλι ο κόπος των σκαλοπατιών! Αυτή η θάλασσα δεν συγκρίνεται με καμία. Η παραλία επίσης κατά την άποψη μου είναι από τις ομορφότερες στην περιοχή. Στο τέλος της έχει ένα φοίνικα που έχει φυτρώσει κυριολεκτικά πάνω στο βράχο. Όμως θα έχανα πολύτιμο χρόνο από το μπάνιο μου και δεν πήγα να την φωτογραφίσω. Θα το κάνω όμως κάποια στιγμή γιατί εκεί δίπλα όπως μου είπε ο μπαμπάς μου τα βράχια κάνουν μια φυσική πισίνα στην οποία επίσης αξίζει να κολυμπήσεις!
Μεσημέριασε και αρχίσαμε να τσουρουφλιζόμαστε από τον ήλιο, αλλά και να πεινάμε. Τα φρούτα που κρατούσαμε είχαν βράσει και δεν τρωγόταν και το νερό είχε αρχίσει να τελειώνει! Η ώρα της επιστροφής είχε φτάσει αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε! Επίσης δεν θέλαμε να πιστέψουμε πως η επιστροφή είχε ανάβαση 225 σκαλοπατιών κάτω από το καυτό ήλιο!
Μια απόφαση ήταν! Δύσκολη ομολογώ! Αλλά έπρεπε να την πάρουμε!
Οι φωτογραφίες θα σας πουν τα υπόλοιπα! Η παραλία του Αγ. Νικήτα είναι υπέροχη γιατί είναι ακόμη καθαρή. Γιατί δεν έχει εύκολη πρόσβαση, κι έτσι δεν έχει γίνει ακόμη θύμα του πιο επικίνδυνου πλάσματος στον πλανήτη! Του ανθρώπου!
